درد و دل ساده..

سلام.. خوبین؟؟ بعد چند وقت اومدم بالاخره سراغ این وبلاگ.. نمیدونم چرا یه مدته که اصلا حال اومدن به وبلاگ رو ندارم.. این چند روز خیلی دلم گرفته.. خواستم یه جا حرفامو بنویسم..

خیلی این روزا دلم میگیره.. انگار دارم با وسایل خونه تمام خاطراتمو جمع میکنم.. هی به مامان غر میزنم که این چیزا چیه که نگه داشتی ولی خودم دلم نمیاد هیچیو بندازم دور.. هرگوشه ی خونه رو که میخوای جمع کنی یه وسیله از مادرجانه.. همه چیز توی خونه بوی خاطره داره.. از میز و صندلی گرفته تا دفترهای یادگاریه کلاس اول و تمام اسباب بازیهای کود کی.. خدایا.. دلم نمیاد به هیچی تو این خونه دست بزنم..  امروز هرچی از مادرجان مونده بود عمه ام برد تا به اسم یادگاری به نوه ها بده.. کاش به جای بیشتر نیاز نداشتیم تا همه چیز سر جاش می موند.. هر روز تا وارد خونه میشمو چشمم به اتاق خالی می افته دلم میریزه.. تا شعرشو رو دیوار اتاقش میبینم صداش تو گوشم میپیچه.. تمام این خونه شده یادگار بودنش.. یادگار صداش و لالایی و شعر خوندنش واسه هرکی که از در خونه میومد تو چه غریبه چه آشنا..

خوش آمدی که خوش آمد مرا زآمدنت..

هزار جان گرامی فدای هر قدمت..

اگر خبر زآمدنت می داشتم

 سر راهت گل یاسمن می کاشتم..

نمیدانم چه حکمتی داشت که همیشه بعد از خواندن این شعر گریه میکرد.. حالا هرکدوم ما که می خوایم این شعر رو بخونیم اشکامون سرازیر میشه..

بیابون در بیابون دشت گندم..

فراق تو کشم یا حرف مردم.. 

فراق من نکش نه حرف مردم..

بیا بنشین خودم دورت بگردم..

تا بعد